محاورہ ما بین حکیم فرانسوی اوگوست کنت و مرد مزدور

’’بنی آدم اعضای یکدیگرند‘‘
ہمان نخل را شاخ و برگ و بر اند
دماغ ار خرد زاست از فطرت است
اگر پا زمین ساست از فطرت است
یکی کار فرما ، یکی کار ساز
نیاید ز محمود کار ایاز
نبینی کہ از قسمت کار زیست
سراپا چمن می شود خار زیست

مرد مزدور:

فریبی بہ حکمت مرا ای حکیم
کہ نتوان شکست این طلسم قدیم
مس خام را از زر اندودہ ئے
مرا خوی تسلیم فرمودہ ئی
کند بحر را آبنایم اسیر
ز خارا برد تیشہ ام جوی شیر
حق کوہکن دادی ای نکتہ سنج
بہ پرویز پرکار و نا بردہ رنج
خطا را بہ حکمت مگردان صواب
خضر را نگیری بدام سراب
بہ دوش زمین بار ، سرمایہ دار
ندارد گذشت از خور و خواب و کار
جہان راست بہروزی از دست مزد
ندانی کہ این ہیچ کار است دزد
پی جرم او پوزش آوردہ ئی
بہ این عقل و دانش فسون خوردہ ئی